Dijelaskan: kes Al-Quran di Mahkamah Agung, dan kuasa semakan kehakiman

PIL di Mahkamah Agung telah memohon agar 26 ayat al-Quran diisytiharkan tidak berperlembagaan dan tidak berfungsi. Melihat kepada batasan semakan kehakiman yang berkaitan dengan kitab suci, pelbagai aspek petisyen, konteks ayat yang lebih mendalam yang dibenderakan oleh pempetisyen, dan rayuan sebelumnya terhadap al-Quran.

Bantahan di luar rumah Wasim Rizvi berikutan petisyennya. (Foto Ekspres: Vishal Srivastav)

KEPADA litigasi kepentingan awam telah difailkan di Mahkamah Agung oleh Wasim Rizvi memohon pengisytiharan 26 ayat al-Quran sebagai tidak berperlembagaan, tidak berkesan dan tidak berfungsi atas alasan ia menggalakkan ekstremisme dan keganasan dan menimbulkan ancaman serius kepada kedaulatan, perpaduan dan integriti negara. Berjuta-juta telah menghafaz al-Quran; pempetisyen tidak menyebut bagaimana mana-mana mahkamah boleh memadamkan ayat-ayat ini daripada ingatan mereka.

Petisyen itu telah menyebabkan bantahan di kalangan umat Islam, dan beberapa ulama telah mengeluarkan fatwa terhadap pempetisyen. Dalam Vishwa Lochan Madan (2014), Mahkamah Agung telah pun memerhatikan bahawa fatwa tersebut tidak mempunyai kesahihan. Ulama Syiah telah mengusir Rizvi daripada golongan Syiah.

Surat berita| Klik untuk mendapatkan penerangan terbaik hari ini dalam peti masuk anda

Pihak kepada petisyen

Rizvi telah menamakan tiga setiausaha Pusat sebagai responden. Beliau juga menamakan 56 orang persendirian seperti Canselor Universiti Muslim Aligarh, yang merupakan Syedna Bohras sekarang, Canselor Universiti Aliah di Kolkata, pengetua beberapa kolej seperti Islamia English Medium Higher Secondary di Kerala, pemimpin parti politik seperti Asaduddin Owaisi dsb. Lembaga Undang-undang Peribadi Muslim berada di nombor 57. Tidak jelas mengapa Naib Canselor Universiti Muslim Aligarh, Jamia Millia Islamia (atau Canselornya) dan Universiti Maulana Azad tidak dijadikan responden.

Dari segi undang-undang semata-mata, bidang kuasa writ terletak terhadap negara' dan semua orang yang dinamakan sebagai responden ini pastinya bukan 'negeri' dalam pengertian Perkara 12 Perlembagaan. Sebaik-baiknya dia sepatutnya menjadikan Tuhan Muslim, Allah, sebagai responden nombor satu kerana orang Islam percaya dia sebagai pengarang tunggal al-Quran. Di bawah undang-undang India, berhala adalah ahli perundangan dan baru-baru ini Ram Lalla memenangi kes Babri Masjid yang bersejarah.

Faizan Mustafa, kini Naib Canselor Universiti Undang-undang NALSAR, adalah pakar dalam undang-undang perlembagaan, undang-undang jenayah, hak asasi manusia dan undang-undang peribadi. Beliau telah mengarang lapan buku dan menulis lebih daripada 300 artikel, beberapa daripadanya telah dipetik oleh Mahkamah Agung. Dia menjalankan siri web Legal Awarenes di YouTube.

Kuasa semakan kehakiman

Di bawah undang-undang India, hanya undang-undang boleh dicabar sebagai tidak berperlembagaan. Perkara 13(3) mentakrifkan undang-undang, yang merangkumi mana-mana ordinan, perintah, undang-undang kecil, peraturan, peraturan, pemberitahuan, adat atau kebiasaan yang mempunyai kuasa undang-undang di wilayah itu. Undang-undang yang berkuat kuasa pada permulaan Perlembagaan termasuk undang-undang yang digubal oleh badan perundangan atau pihak berkuasa lain yang berwibawa. Takrifan tertentu ini tidak meliputi mana-mana kitab agama termasuk al-Quran. Begitu juga, Veda mahupun Gita, mahupun Bible, mahupun Guru Granth Sahib boleh dikatakan sebagai undang-undang di bawah Perkara 13 dan dengan itu dicabar di mahkamah undang-undang. Mengistilahkan Al-Quran atau kitab suci agama lain sebagai adat atau penggunaan, seperti yang didakwa petisyen ini, adalah tidak masuk akal. Sesiapa yang mempunyai akal yang waras tahu adat dan pemakaian adalah amalan berulang manusia. Kata-kata watak ketuhanan tidak boleh dianggap sebagai adat. Kitab-kitab ilahi boleh menjadi sumber undang-undang tetapi bukan undang-undang itu sendiri. Oleh itu, Quran itu sendiri bukanlah undang-undang untuk tujuan Perkara 13. Ia adalah sumber utama undang-undang Islam dan para fuqaha Islam mengeluarkan undang-undang daripadanya melalui tafsiran dan juga mengambil kira sumber hukum lain seperti Hadis (sabda Nabi), Ijma ( konsensus perundangan), Qiyas (potongan analogi), Urf (adat), Istihsan (keutamaan perundangan) dan Istisilah (kepentingan umum).

Sebenarnya, Al-Quran sendiri telah membatalkan beberapa adat yang memalukan orang Arab seperti pembunuhan bayi perempuan, dan oleh itu Al-Quran tidak boleh dipanggil adat. Jika Al-Quran bukan undang-undang, ia tidak tertakluk kepada semakan kehakiman. Tiada mahkamah boleh membuat penghakiman ke atas mana-mana kitab suci.

Wasim Rizvi, bekas ketua Lembaga Wakaf Syiah, di luar Mahkamah Agung. (Foto Ekspres: Tashi Tobgyal, Fail)

Keganasan sudah menjadi jenayah

Petisyen itu mendakwa al-Quran menggalakkan keganasan dan oleh itu 26 ayat ini mesti dibuang. Dengan mengandaikan demi hujah bahawa seseorang seperti pempetisyen percaya bahawa Al-Quran memerintahkan dia untuk terlibat dalam keganasan, bolehkah kepercayaan sedemikian dilindungi di bawah kebebasan beragama? Sudah tentu tidak, kerana kebebasan beragama di bawah Perkara 25 tertakluk kepada ketenteraman awam, kesihatan, moral dan hak asasi yang lain. Tiada siapa boleh meragut nyawa sesiapa kerana ia bertentangan dengan Perkara 21, yang menjamin hak untuk hidup dan kebebasan peribadi kepada semua orang. Tetapi umat Islam pastinya berhak untuk mempercayai bahawa Al-Quran adalah firman Tuhan yang maksum. Tiada mahkamah mempunyai kuasa untuk memeriksa kebenaran kepercayaan ini.

Walaupun membunuh manusia boleh dihukum di bawah Seksyen 302 IPC, 1860, UAPA diluluskan pada 1967 dan dipinda pada 2008 sebagai mematuhi resolusi PBB untuk memerangi keganasan. Kami juga mempunyai undang-undang seperti TADA, 1985 dan POTA, 2002. UAPA telah dibuat jauh lebih ketat pada tahun 2019. Oleh itu, terdapat beberapa undang-undang yang telah melarang dan menghukum dengan berat aktiviti keganasan. Tiada pengganas boleh mempertahankan dirinya dengan bergantung pada teks agamanya kerana undang-undang negara, bukan al-Quran, akan digunakan dalam kes sedemikian. Terdapat amalan agama yang dilarang oleh undang-undang, seperti sati di bawah Akta Sati (Pencegahan), 1987 atau tidak boleh disentuh di bawah Perkara 17 Perlembagaan dan Akta Kekejaman SC & ST, 1988. Memang benar walaupun undang-undang sedemikian, tidak boleh disentuh masih diamalkan di ratusan perkampungan India.

SERTAI SEKARANG :Saluran Telegram Penjelasan Ekspres

PIL & pempetisyen

PIL atau litigasi awam pro bono menjadi popular selepas Kecemasan apabila Mahkamah Agung mengalami krisis legitimasi akibat keputusan pro-kerajaan. Melalui PIL, mahkamah mula mendapat kepercayaan rakyat. Dalam tempoh satu atau dua dekad, penyalahgunaan PIL menjadi berleluasa. Mahkamah segera menyedarinya dan cuba membendung penyalahgunaan itu. Dalam Narmada Bachao Andolan (2000), Hakim B N Kirpal berkata litigasi kepentingan awam tidak boleh dibiarkan merosot untuk menjadi litigasi kepentingan publisiti atau litigasi sifat ingin tahu swasta.

Petisyen Rizvi jelas terdapat dalam garis panduan ini, dan tidak lebih daripada litigasi kepentingan publisiti.

Untuk mengehadkan penggunaan PIL, soalan pertama yang diajukan mahkamah hari ini ialah mengenai kelayakan dan motif pempetisyen. Dalam Ashok Kumar (2003), Hakim Arijit Pasayat berpendapat bahawa mahkamah perlu berpuas hati tentang kelayakan pempetisyen, maklumatnya tidak boleh kabur, dan maklumat itu harus menunjukkan graviti dan kesungguhan. Tiada pempetisyen PIL boleh dibenarkan untuk terlibat dalam dakwaan liar tentang watak orang lain. Petisyen Rizvi telah menjadikan 14 crore Muslim India berpotensi sebagai pengganas.

Untuk melihat kelayakan Rizvi: Dia tidak pernah membela kepentingan Islam, dan telah mengubah kesetiaan politik. Berdasarkan syor kerajaan UP, CBI memfailkan dua FIR terhadapnya pada November 2020 atas dakwaan penyelewengan harta Wakaf (beliau ialah bekas pengerusi Lembaga Wakaf Syiah). Ketua Kongres Pemuda Sharad Shukla telah memfailkan kes terhadapnya kerana membuat kenyataan seksis terhadap Priyanka Gandhi. Walaupun petisyen Rizvi menyebut FIR terhadapnya, ia senyap mengenai langkah CBI.

Ayat kontroversi

Walaupun pempetisyen mendakwa dia telah melakukan penyelidikan yang meluas mengenai al-Quran, dia tidak melampirkan mana-mana buku atau artikel yang diterbitkan olehnya mengenai al-Quran. Petisyen itu salah menyebut bab dan ayat walaupun terdapat perbezaan antara keduanya. Malah terjemahan al-Quran yang menjadi sandarannya — The Clear Quran oleh imam kontroversi Mesir-Kanada Dr Mustafa Khattab — tidak dianggap sebagai terjemahan yang berwibawa.

Pempetisyen nampaknya tidak mempunyai kejelasan tentang perbezaan asas di bawah undang-undang Antarabangsa antara undang-undang perang dan undang-undang keamanan. Hugo Grotius (1583-1645), yang dikenali sebagai bapa undang-undang antarabangsa, bertajuk bukunya De jure belli ac pacis (Hak Perang dan Keamanan). Sehingga tahun 1945, perang tidak dilarang untuk mana-mana negara. Artikel 2, Perenggan 4 Piagam PBB kini melarang penggunaan kekerasan. Tetapi pada hari ini di bawah Bab VII, sesebuah negara boleh menggunakan perang dalam melaksanakan haknya untuk mempertahankan diri.

Ayat-ayat yang dipetik dalam petisyen itu bukan sahaja mengenai peperangan tetapi merujuk kepada situasi tertentu umat Islam yang teraniaya yang terpaksa berhijrah ke Madinah dan menjangkakan serangan oleh orang Mekah di dalam kawasan masjid suci di Mekah semasa Haji. Walaupun dalam keadaan sedemikian, orang Islam dibenarkan untuk memerangi hanya mereka yang memerangi mereka (2:190). Hasil daripada ayat ini, memang tiada keganasan berlaku dan tidak seorang pun yang terkorban ketika umat Islam pergi haji pada tahun 8 Hijrah. Malah pada tahun berikutnya, apabila Mekah akhirnya ditakluki, hanya 3 orang Islam dan 17 orang Mekah terbunuh. Lebih-lebih lagi, Nabi memberikan pengampunan umum kepada semua orang.

Al-Quran diturunkan dalam tempoh 23 tahun bergantung kepada keadaan. Pemohon telah mengabaikan teks, konteks dan penggunaan wahyu, dan mengabaikan nilai moral dan kerohanian intrinsik asas yang digalakkan oleh Quran. Pemohon telah memetik beberapa ayat yang meminta umat Islam supaya tidak mempercayai dan berkawan dengan musuh Allah dan Nabi serta membunuh mereka di mana sahaja mereka ditemui. Sebagai contoh, sekatan Covid-19 adalah khusus untuk konteks semasa dan akan berakhir apabila wabak itu berakhir.

Al-Quran bukanlah sebuah buku yang sistematik tetapi homili yang diperluaskan, dan ayat-ayatnya mesti difahami dalam konteks situasi yang betul dan bukannya arahan umum untuk semua masa dan dalam semua situasi. Terasnya adalah menghormati kehidupan manusia, persaudaraan, toleransi dan pluraliti. Di beberapa tempat, Al-Quran memerintahkan manusia secara keseluruhannya untuk tidak berperang sesama sendiri kerana hanya Tuhan yang mengetahui kebenaran keseluruhannya. Sekiranya Tuhanmu menghendaki, tentulah mereka semua beriman - semua yang di bumi! Maka apakah engkau akan memaksa manusia, di luar kehendak mereka, untuk beriman! (10:99). Perkataan Arab, seperti perkataan bahasa lain, mempunyai pelbagai makna dalam konteks yang berbeza dan juga bertindih rona makna dalam konteks yang serupa. Tiada satu perkataan dalam mana-mana bahasa yang mempunyai makna atom yang wujud.

Ada kalanya, petisyen itu mempersoalkan tafsiran dan bukannya ayat, tetapi pada masa lain dia mempersoalkan ayat itu sendiri. Dia bahkan telah menuduh bahawa keseluruhan Al-Quran itu bukan ketuhanan dan beberapa ayat ini telah ditambah oleh tiga Khalifah yang pertama. Masalah dengan dakwaan liar ini ialah dakwaan sedemikian tidak pernah dibuat walaupun oleh Ali atau Hussain yang paling dihormati oleh umat Islam Syiah. Tiada ulama Syiah yang pernah mempersoalkan ketuhanan al-Quran.

Petisyen terdahulu mengenai al-Quran

Chandmal Chopra telah memfailkan petisyen untuk mengharamkan al-Quran di Mahkamah Tinggi Calcutta pada Mac 1985 kerana ia didakwa menghasut keganasan dan menggalakkan permusuhan di kalangan pelbagai bahagian. Petisyen itu tidak dibenarkan oleh Mahkamah Tinggi pada 17 Mei 1985. Hakim BC Basak, bergantung kepada penghakiman Mahkamah Agung dalam Veerabadran Chettiar (1958), berpendapat bahawa al-Quran adalah objek yang dianggap suci oleh orang Islam dalam pengertian Seksyen 295 IPC dan oleh itu berada di luar bidang kuasa kesalahan menghujat di bawah Seksyen 295A. Mahkamah juga menyatakan bahawa ayat-ayat yang dipetik di luar konteks dan tidak menggambarkan sebarang niat jahat atau sengaja untuk menimbulkan kemarahan perasaan orang bukan Islam. Mahkamah terus memerhatikan bahawa pengharaman al-Quran akan melanggar Perkara 25 dan Mukadimah daripada Perlembagaan. Ia secara mutlak berpendapat bahawa ia tidak boleh menghakimi kitab suci seperti Quran, Bible, Gita dan Guru Granth Sahib. Mahkamah membuat kesimpulan bahawa ketenteraman awam tidak terganggu pada bila-bila masa kerana kewujudan al-Quran dan tidak ada sebab untuk menangkap bahawa terdapat kemungkinan gangguan sedemikian akan berlaku pada masa hadapan. Mahkamah berkata bahawa sebenarnya pempetisyen, dengan memfailkan petisyen ini, telah menggalakkan ketidakharmonian dan perasaan permusuhan antara masyarakat yang berbeza dan ini adalah penghujatan mengikut maksud Seksyen 295A.

Pada 24 November 1985, Mahkamah Tinggi Bahagian D K Sen dan S K Sen mengekalkan keputusan Mahkamah Tinggi dan secara mutlak memutuskan bahawa kami berpendapat bahawa mahkamah tidak boleh membuat penghakiman ke atas Al-Quran atau kandungannya dalam mana-mana prosiding undang-undang. Penghakiman agama itu sendiri tidak dibenarkan. Penghakiman ini, walaupun hanya nilai persuasif untuk mahkamah tertinggi pasti akan dipertimbangkan oleh Mahkamah Agung dalam pelupusan petisyen Rizvi.

Kongsi Dengan Rakan Anda: